რიკარდო ბოჩინი

რიკარდო ბოჩინი
	რიკარდო ბოჩინი 1977 წელს
პირადი მონაცემები
სრული ; სახელი	რიკარდო ენრიკე ბოჩინი
დაბადების ; თარიღი	25 იანვარი, 1954 (70 წლის)
დაბადების ; ადგილი	სარატე, ბუენოს-აირესი,; არგენტინა
სიმაღლე	168 სმ
სათამაშო ; პოზიცია	შემტევი ნახევარმცველი
ახალგაზრდული კარიერა
1971–1972	ინდეპენდიენტე
პროფესიონალური კარიერა*
ეროვნული ნაკრები
სამწვრთნელო კარიერა
1991	ინდეპენდიენტე
	* პროფესიონალურ კლუბებში გამოსვლა და გოლები მხოლოდ ეროვნული ლიგებისთვის იანგარიშება;

რიკარდო ენრიკე ბოჩინი (ესპ. Ricardo Enrique Bochini; დ. 25 იანვარი, 1954, სარატე, ბუენოს-აირესი, არგენტინა) — არგენტინელი ფეხბურთელი, შემტევი ნახევარმცველი. იცავდა „ინდეპენდიენტესა“ და არგენტინის ეროვნული ნაკრების ღირსებას. არგენტინის ოთხგზის ჩემპიონი, ლიბერტადორესის თასის ოთხგზის, კოპა ინტერამერიკანას სამგზის და საკონტინენტთაშორისო თასის ორგზის მფლობელი „ინდეპენდიენტეს“ შემადგენლობაში. 1986 წლის მსოფლიო ჩემპიონი არგენტინის ეროვნული ნაკრების შემადგენლობაში. აღიარებულია არგენტინის ყველა დროის ერთ-ერთ უდიდეს ფეხბურთელად.^[1]^[2]^[3]^[4]

ბიოგრაფია

ადრეული წლები

რიკარდო ბოჩინი ბუენოს-აირესის პროვინციის ჩრდილო-აღმოსავლეთით, მდინარე პარანას დასავლეთ ნაპირას მდებარე პატარა ქალაქ სარატეში, 1954 წლის 25 იანვარს დაიბადა.

როგორც არგენტინელი ბავშვების უმრავლესობას, ფეხბურთისადმი სიყვარული და ინტერესი მასაც თანდაყოლილი აღმოაჩნდა. პელეს, პლატინის, კრუიფის, მარადონას და კიდევ, მრავალი აღიარებული ფეხბურთელის მსგავსად, მისი ისტორიაც ქუჩის ფეხბურთით იწყება, როდესაც უბნის თანატოლებთან ერთად დაღამებამდე ბურთს დააგორებს. მოზარდი ბოჩინის შთამბეჭდავი საფეხბურთო მონაცემები მალევე იპყრობს სხვადასხვა კლუბების მესვეურთა ყურადღებას. მათ შორისაა კამპანას „ვილა დალმინე“, თუმცა დაინტერესების იქით საქმე აღარ მიდის. ამდენად, პირველი გუნდი, რომელშიც იგი თამაშს იწყებს — მისი მშობლიური სარატეს „ატლეტიკო ბელგრანოა“. ამის შემდეგ, 15 წლის ასაკში მამასთან ერთად ბუენოს-აირესში ჩადის და ცდილობს ჯერ „სან-ლორენსოს“ რიგებში მოხვდეს, ხოლო შემდეგ „ბოკა ხუნიორსის“ შემადგენლობაში დაიმკვიდროს ადგილი.^[5] საბოლოოდ, 1971 წელს „ინდეპენდიენტეს“ ახალგაზრდული გუნდიდან იღებს მოწვევას და მათ უერთდება.

კარიერა

საკლუბო კარიერა

გუნდის ძირითად შემადგენლობაში პირველად არგენტინის პრიმერა დივიზიონის კალენდარულ მატჩში, 1972 წლის 25 ივნისს, „რივერ პლეიტის“ წინააღმდეგ გამოდის, როდესაც „ინდეპენდიენტეს“ მაშინდელ მწვრთნელს პედრო დელიაჩას (ესპ. Pedro Rodolfo Dellacha) შეხვედრის 74-ე წუთზე შეცვლაზე გამოყავს.

რიკარდო ბოჩინი მთელ თავის კარიერას (1972–1991) „ინდეპენდიენტეს“ რიგებში ატარებს. მის სახელთანაა დაკავშირებული კლუბის „ოქროს ხანა“, როდესაც „წითელი ეშმაკები“ ოთხჯერ გახდნენ ქვეყნის ჩემპიონები, ოთხჯერ დაეუფლნენ ლიბერტადორესის თასს, ორჯერ მოიპოვეს საკონტინენტთაშორისო თასი და სამჯერ — კოპა ინტერამერიკანა.

ბოჩინის ეკუთვნის ქვეყნის აბსოლუტური რეკორდი — ერთი კლუბის რიგებში ჩატარებული ეროვნული ჩემპიონატის მატჩების რაოდენობის მიხედვით — 714 შეხვედრა (108 გოლი).^[6] მიუხედავად, არცთუ ურიგო შედეგიანობისა გატანილი ბურთების რაოდენობის მხრივ, ბოჩინის სახელი, პირველ რიგში, მის საფირმო პასებთან — ე. წ. „ბოჩინესკებთან“ ასოცირდება.^[7]^[8]^[9]

ფეხბურთის სპეციალისტების აზრით, იგი თანაბრად კარგად მოქმედებდა, როგორც მინდვრის შუაგულში, ასევე, ფლანგებზე. თამაშის მისეული ხედვა, შემოქმედებითი აზროვნების, იმპროვიზაციის, შეტევების ორგანიზებისა და თანაგუნდელებზე პოზიტიური, შთამაგონებელი გავლენის მოხდენის უნარი, დიდწილად განსაზღვრავდა გუნდის წარმატებას, როგორც შედეგიანობის, ასევე, სანახაობრივი თვალსაზრისით.^[10]^[11]

იშვიათი საფეხბურთო ნიჭის, შრომისმოყვარეობისა და პიროვნული თვისებების, უპირველესად თავმდაბლობისა და მოკრძალებული ხასიათის, ფეხბურთის გულშემატკივრებთან გამორჩეულად თბილი დამოკიდებულების, ასევე, გუნდის მიმართ ერთგულებისა და თავდადების გამო, დროთა განმავლობაში იგი „ინდეპენდიენტეს“ ცოცხალ სიმბოლოდ და კლუბის ქომაგთა უპირველეს კერპად იქცა. დიეგო მარადონას არაერთხელ აღუნიშნავს თავის ინტერვიუებში, რომ იგი ბოჩინის თავის კერპად თვლიდა და მას ფეხბურთის „მაესტროს“ უწოდებდა.^[12]

დღეისათვის, მას არა მხოლოდ „ინდეპენდიენტეს“, არამედ, არგენტინის ყველა დროის ერთ-ერთ საუკეთესო ფეხბურთელად მიიჩნევენ.^[13]

სათამაშო სტილი

ბოჩინის სათამაშო სტილთან დაკავშირებით, ფეხბურთის სპეციალისტები, მისი ცნობილი პასების გარდა (რაც ხშირად არღვევდა და თითქმის უფუნქციოდ ტოვებდა მეტოქეთა მთელ დაცვით ხაზს), აღნიშნავენ, ასევე, ე.წ. „ბოჩინის პაუზებს“ — თამაშის დროს მეტოქეებისთვის მოულოდნელი და დამაბნეველი დაყოვნებების ანუ ერთგვარი პაუზების გაკეთების ხელოვნებას.^[14] ამის ერთ-ერთი თვალსაჩინო მაგალითია 1984 წლის 24 ივლისს, ლიბერტადორესის თასის პირველი საფინალო შეხვედრისას, „გრემიოს“ კარში ხორხე ბურუჩაგას მიერ გატანილი გამარჯვების მომტანი გოლი, როდესაც საკმაოდ მაღალ ტემპში მიმდინარე შეტევითი კომბინაციის დამამთავრებელ ფაზაში — ბოჩინი, ბურთის მიღების შემდეგ, ორიოდე წამით აყოვნებს საგოლე პასის გაკეთებას, იმ გათვლით, რომ ბურუჩაგამ მოასწროს მეტოქის საჯარიმოში დასარტყმელ პოზიციაზე გასვლა, ხოლო მოწინააღმდეგის მცველებს დრო აღარ დარჩეთ საპასუხო რეაგირებისთვის. ცხადია, რომ მოცემულ სათამაშო სიტუაციაში, მსგავსი გადაწყვეტილება, არა მარტო ყველაზე ოპტიმალური და ამავე დროს ეფექტურია, არამედ, პირველ რიგში, უმაღლესი დონის საფეხბურთო აზროვნებაზე მეტყველებს და ფეხბურთის ავტორიტეტული შემფასებლების აზრით — საფეხბურთო ხელოვნების ნიმუშს წარმოადგენს.^[15]^[16]

მხოლოდ ასეთი მოულოდნელი დაყოვნების შემდეგ გაკეთებული გადაცემა აძლევს საშუალებას მის პარტნიორს, რომ მცველებთან ბრძოლის გარეშე, დაუბრკოლებლად გავიდეს მეკარესთან პირისპირ და შეტევა თავის ლოგიკურ დასასრულამდე მიიყვანოს.^[17]

ბუნებრივია, რომ ყველაზე პრესტიჟული სამხრეთამერიკული საერთაშორისო საფეხბურთო ტურნირის ფინალში მსგავს ეპიზოდს უყურადღებოდ სპორტული მიმომხილველები და ექსპერტები არასდროს ტოვებენ, რასაც ბეჭდვით პრესასა თუ ინტერნეტსივრცეში არსებული მრავალი სტატია თუ ფოტო და ვიდეო მასალა ადასტურებს.^[18] თუმცა, უნდა ითქვას, რომ არგენტინის საფეხბურთო ჩემპიონატი, საერთაშორისო ტურნირებისგან განსხვავებით, ასე ფართოდ და დაწვრილებით (მით უმეტეს ბოჩინის პერიოდში) არ გაშუქებულა. ამდენად, კანონზომიერია, რომ ფეხბურთის სპეციალისტები, რომლებიც წლების მანძილზე ადევნებდნენ თვალყურს მის სათამაშო კარიერას — არა რამდენიმე (თუნდაც საყოველთაოდ ცნობილი) სათამაშო ეპიზოდიდან გამომდინარე, არამედ მის საფეხბურთო პრაქტიკაში დამკვიდრებული და მხოლოდ მისთვის დამახასიათებელი სწორედ ამგვარი „დაყოვნებების“ (როგორც მისი სათამაშო სტილის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი შემადგენელი ნაწილის) გამო უწოდებდნენ მას — „პაუზის დიდოსტატს“ (ესპ. Maestro de La Pausa).^{[კომ. 1]}

სანაკრებო კარიერა

1973 –1986 წლებში არგენტინის ეროვნული ნაკრების ღირსებას იცავს,^[19] რომლის შემადგენლობაში 30 შეხვედრას ატარებს.^[20]

ეროვნულ გუნდში 1973 წელს ნაკრების მაშინდელი მწვრთნელები — ომარ სივორი და მიგელ ინომირიელო იწვევენ.^[21] პირველად ნაკრების მაისურით 1974 წლის მსოფლიო ჩემპიონატის შესარჩევი ტურნირის მატჩში, 1973 წლის 23 სექტემბერს, ბოლივიის ნაკრების წინააღმდეგ გამოდის. შეხვედრის 64-ე წუთზე იგი მარიო კემპესს ცვლის. მატჩში, ერთადერთი და არგენტინელთათვის გამარჯვების მომტანი გოლი ოსკარ ფორნარის გააქვს — 1–0.

სანაკრებო სტატისტიკა

არგენტინის ნაკრები
წელი	მატჩი	გოლი
1973	1	0
1974	2	0
1975	1	0
1976	10	0
1977	6	0
1979	1	0
1984	6	0
1985	2	0
1986	1	0
ჯამში	30	0

სანაკრებო მატჩები

კარლოს დიტბორნის თასი
ფელიქს ბოგადოს თასი

№	თარიღი	შეხვედრის ადგილი	მოწინააღმდეგე	ანგ.	შეჯიბრება	წყარო
1	23.09.1973	„ესტადიო ერნანდო სილესი“, ლა-პასი, ბოლივია	ბოლივია	1–0	შესარჩევი	^[22]
2	07.11.1974	„ესტადიო ნასიონალი“, სანტიაგო, ჩილე	ჩილე	2–0	დიტბორნის თასი	^[23]^[24]^[25]
3	20.11.1974	ბუენოს-აირესი, არგენტინა	ჩილე	1–1	დიტბორნის თასი	^[26]
4	18.07.1975	„ესტადიო სენტენარიო“, მონტევიდეო, ურუგვაი	ურუგვაი	3–2	ნიუტონის თასი	^[27]
5	25.02.1976	„ესტადიო დეფენსორეს დელ ჩაკო“, ასუნსიონი	პარაგვაი	3–2	ატლანტ. 1976	^[28]^[29]
6	27.02.1976	„ესტადიო მონუმენტალი“, ბუენოს-აირესი	ბრაზილია	1–2	ატლანტ. 1976	^[30]
7	20.03.1976	კიევი, უკრაინის სსრ, საბჭოთა კავშირი	სსრკ	1–0	ამხანაგური
8	24.03.1976	ხოჟუვი, პოლონეთი	პოლონეთი	2–1	ამხანაგური
9	27.03.1976	ბუდაპეშტი, უნგრეთი	უნგრეთი	0–2	ამხანაგური
10	08.04.1976	„ესტადიო ველეს სარსფილდი“, ბუენოს-აირესი	ურუგვაი	4–1	ატლანტ. 1976
11	28.04.1976	ბუენოს-აირესი, არგენტინა	პარაგვაი	2–2	ატლანტ. 1976
12	19.05.1976	რიო-დე-ჟანეირო, ბრაზილია	ბრაზილია	0–2	ატლანტ. 1976
13	09.06.1976	მონტევიდეო, ურუგვაი	ურუგვაი	3–0	ატლანტ. 1976
14	28.11.1976	ბუენოს-აირესი, არგენტინა	სსრკ	0–0	ამხანაგური
15	22.03.1977	„სანტიაგო ბერნაბეუ“, მადრიდი, ესპანეთი	ირანი	1–1	ამხანაგური	^[31]
16	29.05.1977	„ლა ბომბონერა“, ბუენოს-აირესი, არგენტინა	პოლონეთი	3–1	ამხანაგური
17	05.06.1977	„ლა ბომბონერა“, ბუენოს-აირესი, არგენტინა	გფრ	1–3	ამხანაგური
18	12.06.1977	„ლა ბომბონერა“, ბუენოს-აირესი, არგენტინა	ინგლისი	1–1	ამხანაგური
19	03.07.1977	„ლა ბომბონერა“, ბუენოს-აირესი, არგენტინა	იუგოსლავია	1–0	ამხანაგური
20	24.08.1977	ბუენოს-აირესი, არგენტინა	პარაგვაი	2–1	ბოგადოს თასი
21	23.08.1979	„ესტადიო მონუმენტალი“, ბუენოს-აირესი	ბრაზილია	2–2	კოპა ამერიკა
22	24.08.1984	„ესტადიო ნემესიო კამაჩო“, ბოგოტა, კოლუმბია	კოლუმბია	0–1	ამხანაგური
23	01.09.1984	„სტად დე სუისი“, ბერნი, შვეიცარია	შვეიცარია	2–0	ამხანაგური
24	05.09.1984	„ეიზელი“, ბრიუსელი, ბელგია	ბელგია	2–0	ამხანაგური
25	12.09.1984	„რაინშტადიონი“, დიუსელდორფი, გერმანია	გფრ	3–1	ამხანაგური
26	18.09.1984	მონტერეი, მექსიკა	მექსიკა	1–1	ამხანაგური
27	25.10.1984	„ესტადიო ველეს სარსფილდი“, ბუენოს-აირესი	მექსიკა	1–1	ამხანაგური
28	14.11.1985	ლოს-ანჯელესი, აშშ	მექსიკა	1–1	ამხანაგური
29	17.11.1985	პუებლა, მექსიკა	მექსიკა	1–1	ამხანაგური
30	25.06.1986	„აცტეკა“, მეხიკო, მექსიკა	ბელგია	2–0	ფიფა-ს თასი 1986

მიღწევები

საკლუბო

ინდეპენდიენტე

მეტროპოლიტანო: 1983
ნასიონალი: 1977,^[32] 1978 ^[33]^[34]^[35]
პრიმერა დივიზიონი: 1988–89
ლიბერტადორესის თასი: 1973, 1974, 1975, 1984^[36]^[37]^[38]^[39]^[40]
კოპა ინტერამერიკანა (3): 1973, 1974, 1976
საკონტინენტთაშორისო თასი: 1973, 1984 ^[41]

სანაკრებო

არგენტინა
მსოფლიო ჩემპიონატი

ჩემპიონი: 1986 ^[42]

ინდივიდუალური

არგენტინის წლის საუკეთესო ფეხბურთელი

ოქროს ბურთის მფლობელი: 1983^[43]

სამხრეთ ამერიკის წლის საუკეთესო ფეხბურთელი

ბრინჯაოს ბურთის მფლობელი: 1984

ბიბლიოგრაფია

გოდუაძე, ლაშა (2010). მსოფლიო თასის ისტორია (1930–2010). თბილისი: გაზეთი „მსოფლიო სპორტი“.
Glanville, Brian (2018). The Story of the World Cup. London: Faber. ISBN 9780571325566
Holt, Nick (2014). The Mammoth Book of the World Cup. London: Running Press Adult. ISBN 0762452242

რესურსები ინტერნეტში

თემატური საიტები
AFS · BDFA · FBref.com · FootballDatabase.eu · National Football Teams · Transfermarkt

მედია
El Gráfico

კომენტარები

↑ Caple, Alex (26 ივლისი, 2017). Ricardo Bochini: Argentinian Influence — „Bochini was known as the master of La Pausa (the pause, if that wasn’t already obvious). La Pausa is the art of delaying your pass while you wait for the game to take shape around you. It’s a display of confidence, foresight, understanding, and an admirable arrogance that few players can pull off.“ clickon.co
↑ რიკარდო ბოჩინი №10 „ინდეპენდიენტეს“ შემადგენლობაში, 1975.
↑ ბოჩინი და მარადონა, 20.12.2007.
↑ რიკარდო ბოჩინი, El Grafico, 1975.
↑ ბერტონი და ბოჩინი საკონტინენტთაშორისო თასით, 1973.
↑ რიკარდო ენრიკე ბოჩინის მეხუთასე მატჩი „ინდეპენდიენტეს“ რიგებში, El Gráfico, Nº 3502. 1986.
↑ ბოჩინი მოპოვებული თასებით, 1989.

სქოლიო

[19] Caple, Alex (26 ივლისი, 2017). Ricardo Bochini: Argentinian Influence — „Bochini was known as the master of La Pausa (the pause, if that wasn’t already obvious). La Pausa is the art of delaying your pass while you wait for the game to take shape around you. It’s a display of confidence, foresight, understanding, and an admirable arrogance that few players can pull off.“ clickon.co

[45] რიკარდო ბოჩინი №10 „ინდეპენდიენტეს“ შემადგენლობაში, 1975.

[46] ბოჩინი და მარადონა, 20.12.2007.

[47] რიკარდო ბოჩინი, El Grafico, 1975.

[48] ბერტონი და ბოჩინი საკონტინენტთაშორისო თასით, 1973.

[49] რიკარდო ენრიკე ბოჩინის მეხუთასე მატჩი „ინდეპენდიენტეს“ რიგებში, El Gráfico, Nº 3502. 1986.

[50] ბოჩინი მოპოვებული თასებით, 1989.

[1] „Hoy se usa la palabra ídolo para cualquier cosa“

[2] Bochini: "Independiente fue concretar lo que quería ser de chico"

[3] El día que Bochini no jugó para Independiente

[4] Argentine Squads in the World Cups (World Cup 1986)

[5] Bochini: el "Bocha" del Independiente

[6] La Cocina del Rojo · #30 – Ricardo Enrique Bochini

[7] Bochini y La Furia Roja de Avellaneda

[8] Ricardo Bochini — Señor Futbol

[9] Ricardo Bochini – The Master – Elegance Football

[10] Ricardo Bochini fetseja sus 62 años

[11] The great creators // FIFA.com

[12] Ricardo Bochini, la joya más grande del fútbol argentino

[13] Understated Legends: Diego Maradona Idol Ricardo Bochini

[14] The Guardian: „Ricardo Bochini's legend of la pausa“

[15] Ricardo Bochini's long wait to become Argentina's legend of la pausa

[16] Woody Allen jugando al fútbol

[17] Ricardo Bochini – Pase gol a Burruchaga vs Gremio (1984)

[18] La pausa de Ricardo Bochini

[20] Argentina National Team Players 1964–1998

[21] Ricardo Enrique Bochini International Matches

[22] Argentina National Team Archive (1971–1980)

[23] Bolivia 0–1 Argentina (23 September 1973)

[24] Chile – Argentina (1910–2017)

[25] Chile 0–2 Argentina (7 November 1974)

[26] Chile 0–2 Argentina (06.11.1974)

[27] Argentina 1–1 Chile (20 November 1974)

[28] Uruguay 2–3 Argentina (18 July 1975)

[29] Estadio Defensores del Chaco

[30] Paraguay 2–3 Argentina (26 February 1976)

[31] Argentina 1–2 Brazil (27 February 1976)

[32] Argentina 1–1 Iran (Argentina won 4-1 on penalties)

[33] 1977 - 1 division^{[მკვდარი ბმული]}

[34] Campeonato Nacional 1978 (Nacional Championship)

[35] Campeonato Nacional 1978 (Nacional Championship)

[36] Campeonato Nacional 1978 (Nacional Championship)

[37] Copa Libertadores de América 1973 (Final)

[38] Copa Libertadores de América 1972 (Final)

[39] Copa Libertadores de América 1974 (Final)

[40] Copa Libertadores de América 1975 (Final)

[41] Copa Libertadores de América 1984 (Final)

[42] A 29 años de la última Intercontinental de Independiente

[43] 1986 FIFA World Cup Mexico ™ // fifa.com

[44] Ricardo Bochini – 1983 (Argentina — Player of the Year)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[კომ. 1]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[კომ. 2]

[კომ. 3]

[კომ. 4]

[კომ. 5]

[კომ. 6]

[კომ. 7]